"တကၠသိုလ္ဆိုတာ အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြကို ပညာသင္ၾကားရာေနရာႀကီးတစ္ခုလိုျဖစ္လာၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြကို လူ႕ေဘာင္ရဲ႕ တန္ဖိုးထားစရာေတြကိုမသင္ဘဲ၊ ပညာေတြကိုသာ သင္ခိုင္း ရွာခိုင္း ေနတာေၾကာင့္ပဲ" လို႔ ဂၽြန္ ေဟာ့ကင္းတကၠသိုလ္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္ စတီဗင္ မူးလားဆိုသူ ေျပာသြားတဲ့စကားကို ဆင္ျခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
တကယ့္ပညာစစ္စစ္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကိုေရာ ႏွလုံးသားကိုပါ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရတာပါ။ ပညာမတတ္တဲ့ သူခိုးတစ္ေယာက္ဟာ ကုန္တင္ကားႀကီးတစ္စီးကို ခိုးေကာင္းခိုးႏိုင္မယ္၊ ပညာတတ္သူခိုးဟာ မီးရထားလမ္း တစ္လမ္းလုံးကို ခိုးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့စကားရွိပါတယ္။ ပညာရွာရာမွာ ၿပိဳင္သင့္တာက ၾကားျမင္သုတ ဘယ္ေလာက္ ရွိသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ယဥ္ေက်းလိမၼာသလဲဆိုတာေတြပါ။ ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ၊ ဘာဘြဲ႕လဲဆိုတဲ့ အဆင့္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အသိဆိုတာ ပကတိအရွိတရားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္သြားရတာ။ ပညာဆိုတာ အသိနဲ႔ အရွိကို ေပါင္းစပ္ရတာ။ ဘြဲ႕ရတိုင္း ပညာတတ္မဟုတ္ဘူး။
အေရးႀကီးတာက Learn to Learn လို႔ေခၚတဲ့ ဘာေတြ သင္ယူသင့္တယ္ဆိုတာကို သင္ယူေနဖို႔လိုတယ္။ အမ်ားထင္ေနၾကတာက ပညာဆိုတာ မွတ္မိတာ၊ စာေတြ က်က္ၿပီးျပန္႐ြတ္ျပႏိုင္တာ၊ က်က္ထားတဲ့စာေတြ ျပန္ေရးျပႏိုင္တာလို႔ပါ။ ပညာသာရွိၿပီး ကိုယ္က်င့္ တရားမရွိသူဟာ ေလာကမွာ အလကားလူပဲျဖစ္ေနမွာ။
Knowledge is Power လို႔ မၾကာမၾကာေျပာၾကတယ္။ တကယ္ဟုတ္သလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာရမယ္။ ပညာဆိုတာ စြမ္းအား တစ္ခုမဟုတ္ပါဘူး။ ပညာဆိုတာ အၾကားအျမင္ဆင္ျခင္စရာပါ။ ဥပမာ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားတို႔ မီးရဲ႕စြမ္းအားတို႔ဆိုတာ သူ႕စြမ္းအားနဲ႔သူရွိေနၾကတာ။ သုံးတတ္ရင္ေဆး၊ မသုံးတတ္ရင္ ေဘးဆိုတဲ့စကားကိုသိမွာေပါ့။ အျပဳနဲ႔ အပ်က္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ ပိုင္းျဖတ္ႏိုင္မွ အက်ိဳးရွိမွာ။
စာဖတ္သူနဲ႔ စာမဖတ္သူ ဘာေတြကြာျခားႏိုင္သလဲ။ Ben Franklin ဆိုသူကေတာ့ "မကြာဘူး" လို႔ေျပာတယ္။ ပညာသင္ယူျခင္းဆိုတာ အစားအစာေတြအမ်ားႀကီးစားတာနဲ႔တူတယ္။ ဘယ္ေလာက္စားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ စားသမၽွကို ေျခဖ်က္ႏိုင္စြမ္းရွိဖို႔ပဲလိုတယ္။ ပညာဆိုတာ စြမ္းအားျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္အစစ္အမွန္စြမ္းအားႀကီးတစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ ဆင္ျခင္ပိုင္းျဖတ္ႏိုင္စြမ္းကသာ ပညာျဖစ္ပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment