တစ္ခါက ေဆးရံုႀကီးတစ္ရံုရွိ လူနာခန္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုတည္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေနာက္
ထပ္လူနာတစ္ေယာက္နွင့္ ႏွစ္ယာက္တည္းသာရွိႀကသည္။ သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္လို အသည္းအသန္ ေရာဂါ
ခံစားေနရေသာ လူနာျဖစ္သည္။ အခန္းေလးကက်ဥ္းျပီး အျပင္ကိုႀကည့္စရာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုသာ
ရွိေလသည္ ။
ဟိုဘက္လူနာသည္ သူ႔အဆုတ္ထဲကေရေတြကို ပိုက္ႏွင့္စုပ္ထုတ္ရတာကို အေႀကာင္း
ျပဳ၍ တစ္နာရီခန္႔ထိုက္ခြင့္ရသည္ ။ သူကျပတင္းေပါက္အနီးမွာ ရွိေနသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တခ်ိန္လံုး
ပက္လက္လွန္ကာ စန္႔စန္႔ႀကီးလွဲေနရသည္ ။
ေန႔လည္ေန႔ခင္းတိုင္း ျပတင္းေပါက္အနီးရွိလူနာက ခုတင္မွာ ေခါင္းအံုးေတြဆင့္ကာ
ေက်ာမွီ၍ ထိုင္ခြင့္ရသည္႕အခ်ိန္ ျပတင္းဘက္ဆီ၌ သူလွမ္းျမင္ရသည္႔အရာေတြကို ကြ်န္ေတာ္အားေျပာျပ
ေလ့ရွိသည္ ။ သူက ျပတင္းေပါက္ကိုလွမ္းႀကညိ႔ရင္း ...
အျပင္မွာ ပန္းျခံႀကီးတစ္ခုျမင္ရသည္ဟု ဆိုသည္။ အဲသည္အထဲမွာ ေရကန္ႀကီးတစ္
ကန္ရွိသည္။ ေရကန္ထဲမွာ ဘဲေတြ ငန္းေတြေရကူးေနသည္။ ကေလးမ်ား သူတို႔ကို ေပါင္မုန္႔ေတြပစ္ေႀကြးႀက
သည္။ ကေလးအခ်ိဳ႕က ေလွကေလးေတြစီးေနႀကသည္။ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေအာက္ လက္ခ်င္း
တြဲျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနႀကသည္ ။ ပန္းေတြက ေ၀ေ၀ဆာဆာပြင့္ေနႀကသည္။ မ်က္ခင္းစိမ္းစိမ္းက အျပန္႔
က်ယ္လွသည္။ အဲသည္မွာ ေဘာလံုးေပ်ာ့ ( ေဆာ့ေဘာ )ကစားေနႀကသူေတြလည္းျမင္ရသည္။
ဟိုးအေ၀းဆီ၌မူ သစ္ပင္မ်ားထိပ္ဖ်ားမွ ထိုးထြက္ေနသည္႕ တိုက္တာအိမ္ရာမ်ား ။ထို႔
ေနာက္၌ျပာလဲ့ေသာ မိုးေကာင္းကင္။ အဲ့ဒါေတြကို သူက ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပတာကို၊ ကြ်န္ေတာ္က နား
ေထာင္ကာ ကိုယ္တိုင္ႀကည္႔ရသေလာက္ အရသာေတြ႔လ်က္ရွိသည္။
ကေလးတစ္ေယာက္ ေရထဲလိမ့္က်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားတာ ၊ ေႏြရာသီ ၀တ္စံုသစ္
ေတြႏွင့္ မိန္းကေလးေတြ အရမ္းလွပေနႀကတာ စသျဖင့္ အျပင္ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနပံု အလံုးစံုကို ကြ်န္
ေတာ့္စိတ္ထဲ အေသးစိတ္ျမင္ခြင့္ရေနသည္။ သည္လိုေနရင္း သာယာေသာ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုမွာ ကြ်န္
ေတာ့္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု၀င္လာသည္။ ဟိုလူနာမွာ ျပတင္းေပါက္နားမွာေနျပီး အျပင္ေလာက ရွဳခင္းစံုကို
စိတ္တိုင္းက် ႀကည္႔ခြင့္ရေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဘာေႀကာင့္အဲသည္နား ထားမေပးသလဲဟူေသာ အ
ေတြး ျဖစ္သည္။
ဒီလို ေသးေသးသိမ္သိမ္ ေတြးမိျခင္းအတြက္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္ေနသည္ ။
သို႔ေသာ္ သည္အေတြးကို ေဖ်ာက္ေနသည္႔ႀကားမွ သူနွင့္ ေနရာခ်င္းလည္းခ်င္စိတ္က ျပင္းျပသထက္ ျပင္းျပ
ေနသည္။ ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လဲရမွျဖစ္မည္ ဆိုတာမ်ိဳးအထိ ေတြးမိလာသည္။
တစ္ညမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ႏွာႀကက္ကို ေငးႀကည္႔ေနစဥ္ ဟိုလူနာက ရုတ္တ
ရက္ ေခ်ာင္းေတြဆိုးသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္းသီးလာသည္ ။ သူနာျပဳဆရာမကို အေရးေပၚေခၚသည္႕အခ်က္
ေပးခလုတ္ကိုႏွိပ္ရန္ သူ႔လက္က စမ္းတ၀ါး၀ါး လိုက္ရွာေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကိုမကူညီမိ ၊ လႈပ္ပင္ မလႈပ္ရွား ။ သူ အသက္ရွဴသံ ရပ္သြားသည္အ
ထိ ေစာင့္ႀကည္႔ေနသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ဟိုလူနာ ေသဆံုးေနေႀကာင္းေတြ႔ရွိကာ အေလာင္းကို တိတ္
ဆိတ္စြာပင္ သယ္ယူသြားသည္။ အေျခေနေတြျငိမ္ေလာက္မွ ကြ်န္ေတာ္က ျပတင္းေပါက္အနီးရွိ ခုတင္သို႔
ေျပာင္းေပးႏိုင္မလားေမးသည္ ။ သို႕ႏွင့္ေျပာင္းေပးႀကသည္ ။ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ေပး
သည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လည္း ျပင္ဆင္ထားသိုေပးသည္။
သူနာျပဳထြက္သြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ တံေတာင္တစ္ဖက္ေပၚတြင္ အားျပဳကာ
ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳးစား၍ထသည္ ။ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို က်ိတ္မွိတ္ခံစားကာ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာထူမျပီး ျပတင္း
ေပါက္အျပင္သို႔ လွမ္းႀကည္႔သည္။
အျပင္၌ နံရံတံတိုင္း တစ္ခုသာ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ရေလသည္ ။ ။
0 comments:
Post a Comment